Ey İstanbul Şiiri - Gökhan Gürsu

Ey İstanbul

Bir sen varsın birde ben,
Kaldık yine baş başa her zamanki gibi.
Daracık sokaklarından, koca umutlarla geçmeye çalıştım.
Ümitsiz çıkmaz sokağında,
Bağdaş kurup kaldım, sondan sonra ne geleceğini bilmeden.

Akşam ezanından sonra, avlululardan evine giden güvercinlere imrendim.
Altımda donuk,gaddar Arnavut kaldırımlarında ben.
Bir fahişenin sahte gülüşümü yüzümdeki,
Yoksa bir ananın ızdırabımı keder,
Düşen elma şekerine ağlayan çocuğun masumiyeti belkide.

Boğazdayız ikimiz bu gece,
Felekten çalınan bir geceye kar mı demek lazım kolayca?
Masamızda olmayan sevdalımızın,
Arkasından tutulan matemmi yoksa?
Tek gerçek, kalpteki sancı,rakı,balık ve sen.

Ey İstanbul, tek sevgilim benim,
Ben bıraksam sen bırakmadın beni,
Sevgili dediklerimize verdiğimiz yürek ağır geldi.
Ellerimden tutamıyorsun belki,
Ne yazar,
Gönlümün sultanısın sen ey İstanbul.