Ey İstanbul Şiiri - Yunus Emre Koçak

EY İSTANBUL

Ben seni hiç görmedim Ey İstanbul!
Adını heceleyerek eskittim yıllarımı.
Yürüyemedim ellerim ceplerimde,tarih kokan sokaklarında.
Adını her duyuşumda,içimden bir şeyler sana doğru koşar.
Tanımasam da hüzünlü Ayasofya’nı,heybetli Sultan Ahmet’ini,
Hayalin sarar bütün benliğimi.
Koca bir tarihi sakladın yüreğinde.
Bilmem kaç kez giyindin ateşten gömlekleri.
Ama en son Kutlu Nebi’nin,Kutlu Fatihi’ne açtın kapılarını.
Bir Eyüp Sultan’ın vardı,gecelerini aydınlatan.
Dimdik dururdu Süleymaniye’n gök kubbenin altında.
Bir de Kız Kulesi vardı mavi sularına renk katan.
Dün seni gördüm rüyamda,Ey İstanbul!
Güneş,bir başka gülümsüyordu üzerinde,
Martılar heyecanla kanat çırpıyordu dalgaların arasında.
Yeni bir umutla sarılıyordu hayata varoşların.
Sen bir goncaydın benim yüreğimde Ey İstanbul!
Açmanı bekledim hep,rüyalarımda.
Ne zaman dedim vuslat,ne zaman?
Can,canana kavuşmak ister.
Bekle,geliyorum Ey İstanbul!