Ey! İstanbul... Şiiri - Derya Soydan

Acı bir hatıranın,eski bir aşkın şehri İstanbul
Yıllar önce kaybettim,onu ve kendimi,gel de şimdi bul.
İstanbul yedi tepe,İstanbul içinde Cerrahpaşa,
İstanbul içinde garip,mahzun yanmış aşık bir kul,
Yıllar önce kaybettim onu ve kendimi o şehirde gel de şimdi bul.

İstanbul'un etrafı masmavi,sonsuz,deniz derya,
İstanbul ki deniz,derya,hülya içinde hülya,İstanbul ki derya da derya,
Gözlerini kaybettim o masmavi,tatlı,özlem dolu,İstanbul dolu,
Gözlerini kaybettim ve kendimi kaybettim,erittim,mavi İstanbul dolu
Gözlerinde aşkımı kaybettim ve beynimin güneşini,gözlerimin ferini.

Kaybettim seni,aşkımı,sulardan ki zemzem gibi duru arı aşkımı,
Kaybettim seni, yoklasam da beynimin karmakarışık kıvrımlarında,
Aradım aradım,bulamadım seni,sarı saçlarını ve masmavi,
İstanbul'un deryalarını andıran,kırlarda ki,dağlarda ki,
Yeni açmış çiğdemleri,tarlalardaki sapsarı başakları andıran,
Saçlarını ve hayalini aradım,aradım ama bulamadım.

Şimdi yirmi yıl geçmiş olsa da Cerrahpaşa'dan,
Benden bir iz kaldı beynimde,hafızamda,hatıralarımda,İstanbul'da
Bir başak sarısı saçların,masmavi İstanbul'u hatırlatan gözlerinde derya,
Ve deryaların gözünde aklımdan çıkmayan,
Canlar feda o saf güzel gülüşün kaldı aklımda,gözlerimde.

Gül Ey İstanbul gül,gel ey mübarek şehir gel,
Senin bir tek taşını bile,bir tek kuşunu bile,
Vermedi,vermeyecek sabahı kıyamete dek bu Millet,
Çiğnetmedi toprağını,çiğnetmeyecek Fatih'lerden beri ilelebed.

Gül Ey İstanbul gül,gel ey mübarek şehir gel,
Bu şehir mübarek,bu yol mübarek mi mübarek bir yol
Yıllarca önce kaybettim hem seni,hem beni hem de acı hatıraları
Geleceği kaybettim o şehirde,gel de şimdi bul,Ey! İstanbul...
Gül Ey İstanbul gül,Gül Yüzlünün Gül kokulu Gül şehri İstanbul,
Gül Yüzlünün mübarek muştusu,mübarek şehir, Gül Ey İstanbul

9 Nisan 2006 Pazar-mevlid kandili-İZZETBEY /ÇUMRA/KONYA