Ey İstanbul! .. Şiiri - İsmail Kuzu

Ey İstanbul! ..
Tüm şehirlerin kabesi,
İslamın minaresisin.
Müminlerin kubbesi,
Tarihimin sesisin.
Yoksulumun heybesi,
İlmimin meyvesisin.
Peygamberimin hadisi,
Bir fetih mucizesisin.

Ey İstanbul durma...
Uzat gözlerini öpeyim.
''Gözleri neresidir? ''diyene
''Gözlerimdir''diyeyim.
Yerin derin...
Kayboldum mu sanmaktasın?
Söyle bileyim.
''İstanbul neresidir? ''diyene
''Yüreğimdir''diyeyim.

Ey İstanbul! ..
Yutkunamazsın bilirim boğazın dardır.
Boğazında ceddimin aziz canı vardır.
Suyunun varsa bir nebze bereketi,
Fethin ve Çanakkale'nin kanındandır.

Ey İstanbul! ..
Sana yön veren yüzyılların nesliyim.
Senin Hak'a imanının aslıyım.
Ört kusurlarımı,alma ''Ah''ımı,
Sakın ha! ..Şaşırtma kıblegahımı.

Gel İstanbul...
Sultan Ahmet'in inceliğini giyelim,
Bayezıt'ın hızını alalım.
Yedi tepede birden ufka dalıp
Süleymaniye'de miraca varalım.

Ey İstanbul! ..Sen tutsak ruhlara hürriyetsin.
Sen tarihi saklayan en büyük medeniyetsin.

Sonunda Tevhidim muradına erdi.
Bu şehri alan asker ne güzel askerdi.
Bir sefer kaldı yiğitlerden geriye bir de şan,
Cennet'i müjdeliyordu onlara Kur'an-ı Azim-i Şan.

Ey İstanbul! ..Sen kendime ödediğim bir diyetsin.
Sen tarihin kokladığı en büyük medeniyetsin.

Dalgalansın Kadıköy,şahlansın Eminönü.
Kubbeler güvercinlerle taçlansın.
Bırak yitirilmiş umutların bekçileri
Bir sabahçı kahvesinde saklansın.

Ey İstanbul! ..Sahip çık sen de bana.
Gülün yap,tak beni yakana.
Şahide şahit isteyen bu zaman
Asla özletmesin seni bu vatana.

Bak İstanbul! ..
Limanda dinlenen bir gemi kalbini salar havaya.
Çünkü kalbin de duman gibi buğuludur.
Gemiyle yarışan özgür martılar,
Hem senin,hem geminin uğurudur.

Dinle İstanbul! ..
Saatler çalar,susmaz çığlıklar...Anlarım
Yaralı bir aşk düşer yere kalbinden.
Ayaklar altında kalsa da,ezilse de mağrurdur.
Gocunmaz,sıkılmaz,utanmaz halinden.

Ey İstanbul! ..
Bir şarkı düşer diline sokaklarda.
Öyle bir ezgidir ki; içi ateştir dışı kömür...
Çözemesen de anlamını niye sevdiğinin,
Bu şarkıyı dinlersin koca bir ömür.

Ey koca İstanbul! ..
Bu şarkı sensin...
Ebediyen dudaklarda ''İstanbul''densin.
Kalbi sende attıkça hak batılı yensin.
Sen ışıksın,ilimsin,sen fensin.
Atalarımdan yadigar bende saklı bir gensin.
Kah mağrur,kah hüzünlü,kah şensin.
Ruhumu sarmalayan yaralı,yumuşak bir tensin.

Ey koca İstanbul! ..
Bu şiir sensin...
''Sen kimsin? ''dersen,
Ben senim,sen de bensin...