Ey İstanbul! Şiiri - Aysel Çakar

Ey İSTANBUL! Sen ne emekle geldin; bizim kollarımıza?
Öyle kolay mı oldu; sandın? Sana kavuşmak.
Şu aziz toprağına yüz sürüp de;
Vatanım,yurdum diye dolaşmak.

Bir bilsen,ne canlar aldın,
Ne kanlarla sulandı toprakların,
Ne yetimler,öksüzler bıraktın,
Ne ana,ne evlat, ne de eş...

Ama yine de hiç birinin sevgisi ulaşamadı ki,
O dorukta ki, aşılmaz sevgine.
Her yiğit,cepheye koşarken,
Geldim! Anam,diye değil ki,

Geldim! İSTANBUL Geldim!
Seni almaya; Zalimlerin elinden kurtarmaya,
Geldim! Diye feryat,figan bağırdı...

Toprağında yetişen goncalar,kanlarla sulandı.
O, Garip Anaların,gözyaşları,ırmak oldu aktı.
Gökyüzü ağladı; yağmur oldu taştı.
Öyle bir çağladı ki; Dereler,kıskandı.
Hepsi senin için.Senin için İSTANBUL!

Gökyüzündeki Güneş,bile bir başka sevdi Seni.
Bir başka doğdu; Üzerine Ay.
Bir başka kapladı gökyüzünü,
Sanki ümitsiz yüreklere,ışık saçar gibi...

Şimdi sanki bir mahzun duruyorsun,İSTANBUL.
Neden boynun bükük? Neden gülmüyorsun?
Artık Güneş, bile eskisi gibi sarmıyor seni,
Parlamıyor gökyüzünde...

Gökyüzü,hep yağmur olup ağlıyor.
Neden ISTANBUL neden?
Yoksa biz,doğduk diye mi?
Atalarımızın,bize o tertemiz emanetine,
Bakamıyoruz diye mi?

Yoksa sen de mi gördün?
Onca canla,başla,kazanılmış toprağında,
Dolaşan; sana değer,kıymet vermeyen,
Nasıl bile geldiğini; Bilmeyenleri.

Üzülme ISTANBUL! Üzülme! Ne olur sakın üzülme!
Böyle mahzun durup da; Boynunu bükme!
Biz unutmayız,seni ISTANBUL! Çekilen acıları,akan kanları,
Doğmadan ölen Bebeleri...

Sevdiğini,yavrusunu,ölüm döşeğinde bırakıp; Cepheye gidenleri,
Canla başla,sana nasıl kavuştuğumuzu.
Nasıl bu hasretin dindiğini,
Biz asla unutmayız ISTANBUL!
Çünkü sen,unutulacak gibi değilsin ki...

Ey İSTANBUL! Bil ki, Sen!
Benim Vatanımın gözbebeğisin.
Bil ki! Toprağında,kanlarla sulanmış,goncalarımın,
Her karışında,yatan O Aziz Şehitlerimin,
Bil ki! Akıtılan gözyaşlarının,
Çekilen hasretlerin,özlemlerin bir bedelisin!

Ey İSTANBUL! Kolay kazanmadık; Biz Seni,
Bil ki! Can, bedenden çıkmayınca da; Kolay kolay, vermeyiz asla Seni...!

(19.04.2005)