Ey İnsaoğlu Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Ey İnsanoğlu

Kimsesiz olsam da, inanki çokum.
Yalana, riyaya vallahi tokum.
Bugün de var isem, yarında yokum.
Gel, kırma kalbimi ey insanoğlu.

Kalemdir cebimde bir tek silahım.
İnanki, sana da kalmaz bu ahım.
Ölümden sonraki o acı vahım,
Elbet yakar seni, ey insanoğlu.

Saygı, sevgi, hoşgörü özüm;
Kimseyi hor görmez bu iki gözüm.
Dinle, sadece sanadır sözüm.
Toprakta kan sensin, ey insanoğlu.

Zevk-i sefa için yolun şaşıran,
Ara sıra benim sabrım taşıran,
Firdevs-i alâdan meyve aşıran,
Sen değil miydin, ey insanoğlu?

Yalanla, dolanla yolunu bulan,
Bir zerre çıkara kul, köle olan...
Sen değil misin hep, arafta kalan?
Ateşten kor sensin, ey insanoğlu.

Kimsesizim der ki: “Kırık kalemim,
Bu dünya değildir benim âlemim.
Sana ne, varsa derdim, elemim;
Yarada merhem de sen insanoğlu.

Kirletir her yeri, doğaya düşman;
Bin musibet yaşasa da, olmaz ki pişman.
Yalanlarınla ben yolumdan şaşmam;
Boşuna uğraşma, ey insanoğlu.

Nasıl kıyılır ki küçük bir cana?
Doymaz mısın sen deryadan kana?
Bir çift sözüm var elbette sana:
Dünyada hain kul, ey insanoğlu.

Zenginlik uğruna doğrudan sapan,
Var edeni unutup kullara tapan...
Bu cennet dünyayı mezarlık yapan
Kin değil misin sen, ey insanoğlu?

Doğru söyleyenler çekilir dara,
Kapanmaz yürekte açılan yara,
Kimi diri diri girer mezara,
Toprağın altı son insanoğlu.