Ey İnsanoğlu Şiiri - Sabit İnce

EY İNSANOĞLU

Bir gönül var iken iki eyledin,
Bir’i iki ettin ey insanoğlu.
Benim demediğim sözü söyledin,
Bir kemik, bir ettin ey insanoğlu.

Ne isteğin bitti ne doyma bildin,
Azrail olup da ne canlar aldın.
Kendine tapınıp çok namaz kıldın.
Ahmakça zulmettin ey insanoğlu.

Dedik ki gel etme nefsine uyma,
Komşun aç dururken sakın ha doyma.
Varlığın bizdendir kendinden sayma,
Dedikçe direttin ey insanoğlu.

Ne kin verdim ne de zulmü öğrettim,
Dil dönderip “ıkra” diye söylettim.
Sen ki, yeryüzüne halife ettim,
Verdiğim kirlettin ey insanoğlu.

Ne sıratı kurdum kılıçtan, kıldan,
Yalpaladın durdun dosdoğru yoldan,
İhlasla demedin gönülden, dilden,
Dünyanı dar ettin ey insanoğlu.

Huri gılman pek de gitti hoşuna,
Can evim dururken gittin taşına,
Terlemedin, hile kattın işine,
Doyumsuz kar ettin ey insanoğlu.

Var oldun da varlık nedir bilmedin,
Nice ayet verdim ibret almadın.
İnce gafil olup kemal bulmadın,
Kolayı zor ettin ey insanoğlu.

sabit ince 17.8.2006 Kayseri