Ey İnsanoğlu (3) Şiiri - Erdem Gümüş 2

Sevgiler ısıtır, nefret soğutur,
Tebessüm insanın, kendi içinde.
Bil, öfkenin seli, seni dağıtır.
Af arkın ters akar, bendi içinde.

Çok insanlar gördüm, kürkü çoğ'udu,
Her kürkün içinde, insan yoğ'udu,
Tanrı da insandan epey soğudu,
Kendi yarattığı, din di içinde

Gün gelir deşilir, yalanın ilki,
Aldattım sananlar, aldanır bil ki,
Kürkçü dükkanına, döner de tilki;
Postu deldirmesi fendi içinde.

Bilmem ki niyedir, nereye koşman,
Niçin ders almazsın, olmazsın pişman,
Sanırım nefsindi, kendine düşman;
Kendi beslediğin, kin di içinde.

Yanına kalmaz ki, vurgun ve talan,
Üsküdarı geçmez, kır atı çalan,
At sırtından atar, bu da mı yalan?
Suçlu vicdanının, yandı içinde.

İnsanlık insanın, kendi özünde,
Gidince anılır, kendi izinde,
Yiğit durmalıdır, yemin sözünde;
Mert olan mert kalır, andı içinde.

Sanmayın Figani, kendin akladı,
Allah'a ayan da, kuldan sakladı,
Başı yastığında, vicdan yokladı,
Meğerse şeytana, kandı içinde.