Ey İnsanlık Nerdesin? Şiiri - Nurettin Kar

kör değildim elbette
lambalar yanıyor gökyüzü parıldıyordu
ay bir doğuyor bir de batıyordu güneş gibi
kör değildim elbette görüyordum
bedenlerde sadece sarmaş dolaş bir delikanlıyı bir kızcağızı
kör değildim elbette görüyordum zaman değişiyordu
insanlık ölüyordu görüyordum
eski utanmışlıklar utanmalar kalmamıştı
insanlar yardımlaşmıyordu bir yerde olan olay kimseyi sarmalamıyordu
kör değildim elbette görüyordum dünya farklılaşıyordu
sevgili insanlık neredesin
nerede o köhne dünyaya dik duruşun
ey karanlıklar aydınlığı
kör değildim elbette görüyordum saklanıp sadece sıra kalem bastığını
kör değildim elbette iklimler eski tadı vermiyordu her yerde
kışlar eskisi gibi uzun değil yazlar eskisi gibi
hava nerede? nerede yağmurlar? nerede dolular ve sisler
kör değildim elbette onlar da utanıyordu bir nebze
neye yağsın yağmur neye yağsın kar ve neye yağsın dolu
her yer zaten dopdoluydu utanç vericiydi bu hayat
kör değildim elbette ölmek kurtuluş sanılıyordu