Ey! insanlar Şiiri - İbrahim Yılmaz

Dünyanın tam ortasından
Devasa bir nehir akıyor ezelden ebede
Kirlenmiş alınlardaki lekeleri
Temizlemez oldu sular yeryüzünde.

Arsız insanların inançları
Kalplerinin mahzenlerinde kanar
Çakan şimşek zulmeti aydınlatsa da
Yine de gerçeği göremez onlar.

Ne zaman kendilerine bir rızık verilse
Şükrün de sınıfta kalır onlar
Dünyanın renklerine tapanlar
Yalanın baki olmadığını elbet bir gün anlarlar.

Riyayı kendisine rehber edinenlerin
Ömürleri ziyandadır
İnkarlarının fayda vermeyeceği
O müthiş gün şüphesiz çok yakındır.

Çöl sıcağında bir bulut gölgelik yaparken
Rabbine nedir senin isyanın
Bir kayadan su fışkırtan güç nedir ki
Senin aklını çeliyor nisyanın.

Ey! Şerefli İnsanlar;
Yaratılış gayesinin hikmetini bilenlerde huzur vardır
Huzur vardır fıtratının amacını bilen yüreklerde
Mutluluk vardır aşkın mutlak kudretine ram olan gönüllerde.

Yalan ve inkardan uzak yaşayanlar
Dünyada iken cenneti kazanırlar
Bu sürgün dünya hayatında
Aşka, ya Süleyman'ın yolundan yürüyeceksin
Veya rehberin şeytan olduğunu bileceksin.

Kuşkusuz öyle acılar ve inkarlar vardır ki
Yeryüzü nehirleri arıtamaz,
Aşk duygusundan yoksun kalpler
Hikmetin öneminin faziletini hiç bir zaman anlayamaz.

Ey! Şerefli yaratılmış insan;
Varlığının hikmetini unutmadan yaşa,
Unutma perdelerin bir gün kapanacağını
Unutma aklından geçenlerin bile önüne konacağı o günü
Fırsatları ganimet bilen güzel kalpli dostum
Çok bunalıp, dünyan daralsa da, sakın unutma!
Bu alemde şirksiz bir imanla yaşamak bambaşka
Dünya ve ahiret için çalışarak gönül ver ebedi aşka

Temmuz 2019