Ey İnsan Oğlu! Şiiri - Ahmet Emer

Nasıl doğar güneş hızla dağların ardından?
Nasıl batar ovaları ırmakları suladıktan sonra enginde? !
Gözlemledin mi hiç?
Kanatları mı kırık yan yana dizilmiş, kuşların?
Kamaştırır mı gözleri pırıltısı suların?
Baktın mı hiç?
Bodur ağaçlar duymamışlar mı neyin sesini?
Koca orman kafa tutabilir mi rüzgara? !
Rüzgarın uğultusu mu ormandaki bu garip ezgi?
Dinledin mi hiç yarı korku yarı ürkülü?
Sisli dağlarda yalçın kayalar ne söyler? !
Neden hırçın akar çağlayan sular, nereye koşar?
Düşündün mü hiç, yere düşen bir buğday tanesinin çimlenip başak verişini?
Doymazlar mı minnacık karıncalar da bütün gün yiyecek taşırlar yuvalarına? !
Ağustos böceği perhizde mi ki öter durur cırcır? !
Var mıdır sence tüm bunların bir anlamı?
Yoksa boğulmuşsun da haberin mi yok günlük sorunlarınla?
Aç ayı oynamaz mı diyorsun yoksa?
Sanat sanat için midir sence?
Din, uyutmak için mi dersin toplumu?
Ya gerçekler, var mı yüzleşen gerçeklerle? !
Nedir gerçek olan, gerçekten? ..
Güneşin doğuşu da batışı da gerçektir.
Kurda kuşa, toprağa taşa bak o gerçeğin içindeler onlar da.
Ateş yakar, su can verir, soluduğun hava ormanla temizlenir.
Her şey bir düzen içinde, uyumlu, ezgisel yol almakta sonsuzluğa!
Büyük balık küçüğünü yemekte, balık olduğu için.
Güçlü zayıfı ezmekte düzen bozuk olduğu için!
Yasalarsa sorun olan, düzeltmek elimizde.
Uçan kuşun yerdeki karıncaya, aslanın serçeye işi düşer!
İnsanca düzende, bölüşülür her şey üçer beşer!
Ne hak şaşar, ne adaletin bozulur terazisi…
Yeller gibi eser, sular gibi çağlar, hoş bir ezgidir yaşam…
Kaldırırsan başını, görürsün tüm olanları!
Bakmasını bilirsen elbet!
Bir de gizleyenler, yalancılar olmazsa!
Birazcık ta düşünürsen, işte sana alabildiğince gönenç.
Bakmak yetmez gör!
İşitmek yetmez duy, duyumsa!
Dokun, kokla, tat ey insanoğlu, yaşamak istiyorsan! ..
Beynini de kat ama çorba olarak değil!
Düşün, yorumla, yarat, üret insan olacaksan!
Sevgiyi unutma ama, her işin başı sevgi, her kilidin anahtarı sevgi;
Sevgiden geçmeyen yollar uzamaz;
Sevgi içmeyen çocuk büyümez;
Sevilmeyen kadın güzelleşmez;
Sevilmeyen genç büyümez! ..
Deveyi yardan uçuran bir tutam ottur sevgi!
Ey insan oğlu…