Ey İnsan Doğrul Şiiri - Zeki Günay

Dünya nimetine, dalan insan gaflette,
Allah'ı unutan kul, ahrette affette.
Herkesin gözü, malk, mülk, servette,
Sırat köprüsünü, geçmek ister gayrette.

Kıyamet kopmadan, kimse ses duymaz seste,
Seslenen tükenir, bir soluk bir nefeste.
Herkes kaçar hey Hakk kurtuluş arar,
Bilmez ki kurtuluş, bir nefeste bir seste.

Cehennem gömlekten, gaflete düşen tanır,
Ey gaflete düşen, gömlek korur mu? sanır.
Cehennem içinde kul yakarır Allah'a,
Yakarış kurtarır der, lakin kul yanılır.

İnsan gezer yol yürür, teknoloji elinde,
Ne Hakk ne zikir ne de ayet var dilinde.
İffeti aşikar, günahlar ulu orta,
Elbise yırtık, eti görünür belinde.

Kul Zeki sus gayrı, söz gözde yaş bırakmaz,
Güneş cehennemi, insan gibi yakamaz.
İnsan azap ateşin, güneşi söndürür,
Doğru sözlü kulu, nankör insan anlamaz.

ŞAİR YAZAR= ZEKİ GÜNAY