Ey İnsan! Şiiri - Orhan Cesur

Ne hazin bir hikayesin sen
nisyandan mısın ünsiyetten mi
ikisi iki burç sende, iki kutup
iyiye mi meylin kötüye mi
iyilik bir elinde kötülük diğerinde
ve bir parça yaratıcılık payende
kibrin bundan mı?..

Günahkarlığının sebebi ne
ihtirasların mı sürükledi
nisyanın mı gafil avladı
Tanrı buyruğuna rağmen
Nuh’un gemisine binmedin
neden?..

Sıradan mı bir kimse dönüp de bakmadın
hakikate karşı hep mitolojiyi yücelttin
gemisiz Nuh, âsâsız Musa istemedin
Muhammed’i ancak miraç ile yücelttin
sadakatinden çok Yusuf’un hikâyesini sevdin
bedel ödemedin, kıymeti vaktinde bilmedin
İbrahim’i ateşte, İsa’yı çarmıhta sevdin
ölçüye alın yazısı dedin, sorumluluk yüklenmedin
nefretin inkar, sevgin şirk oldu…

Emaneti mülküne saydın
tüketmek felsefen, israf âdetin oldu
ıslah olmadın
dinlemedin Salih’in nasihatini
dizlerinden çökerttin Allah’ın devesini
şehvetin dibini buldun Lut Gölü’nde
kibrin Firavunlar, Nemrutlar doğurdu
ihtirasların Mezepotamya’yı kana boğdu
cirmin küçük, ateşin Dünya'yı kavurdu…

Adanmayı bilmedin
sevmedin iyiliğe adananları
ne sustun Meryem’ce
ne konuştun Zekeriya gibi
olmadı şahitliğin Hak namına
şükürsüzce yaşadın
yaşadın, yaşamın hilafına…

İyiliğe yüzün soğuk
kötülüğe tutkulusun
geçici hazlara vurgun
baki olana dönüp bakmazsın
aceleden mi yaratıldın
peşin olana düşkünsün…

Ne iman tanırsın ne ferman
buldun mu bir düşkün vermezsin aman
temayül dinin, menfaat mezhebin
hakka batılı katmak büyük marifetin
çoğu kez zavallısın sadece
hastanelerde çaresizliğini görürüm
meyhanelerde fütursuzluğunu
tevhidi haykırırsın minarelerden
türbelerde şirk batağında olduğun halde
cismine sığmaz emellerin
acziyetin içler acısı…

Ey insan!
ne hazin bir hikayesin sen...