Ey İnsan Şiiri - Abbas Paksoy

Ey İnsan
Kaybolan, yoksa bizim din mi?
İçindeki o nefret, kin mi?
Yanında dolaşan, kör cin mi?
Derdin nedir, söyle ey insan.

Namazın kaldı mı, arada.
Zekât yok mu, sizin burada.
Sünnet, gayrı bekler sırada.
Farz bile kalmamış, ey insan.

Gayrı, iyilik etmek yok mu?
Sizlere, bu adalet çok mu?
Kanunda, hiçbir ceza yok mu?
Var mı, böyle devlet, ey insan.

Bacaklar açık, döşler saklar.
Herkes dönüp, ırzına bakar.
Laf ile, seni yere yıkar.
Sende, namus yok mu, ey insan.

Gazetelerde, çıkar ismin.
Biri ile doymazsın, kesin.
Böyleyi, hemen ipe asın.
Bolca vakti olur, ey insan.

Dünyada, duracak tek İslam.
El kaldırıp, olmaz teslim.
Herkes, ahrete varacak, kesin.
Sende, bir kölesin, ey insan.

İyi dersin, dine vurana.
Hükmü geçti dersin, Kuran’a.
İçkiyle, halini sorana,
Şöyle, buyur dersin, ey insan.

Sen, mahşerde anlarsın bunu.
Hiç tuttun mu, farz oruç’unu.
Alırlar, ayaktaki donunu.
Kefenle gidersin, ey insan.

Şeytan, sana beriye gel der.
Temiz kalbin, kararır gider.
Haramı, helal ederek yer.
Halin ne olacak, ey insan.

Kızıları, yapmış peteği.
Paksoy’un, tutuştu eteği.
Yanlış yere serdi, iteği.
Burası, cehennem, ey insan,