EY iNSAN Şiiri - Binali Kılıç

Ey insan; sen geldiğin bu âlemden, ne anladın?
Yoktan var edilmişsin, ne cismin varmış, ne adın
Yaratılış gâyen ne? ya senin nedir muradın?
Bir kaç lokma içinmidir, bu lüzumsuz feryadın?

Ne kadar öğünsen az, çünkü oldukça zindesin
Lâkin çok kâvi olmayan, bir mahfuz içindesin
Sanırsın, öyle mükemmel, muntâzam biçimdesin
Ey misafir, bir bile bilsen, kimin evindesin?

Niyazda dâim ol, gelmişsin insan sûretinde
Emânet sırlar gizlenmiş, beden memleketinde
Mucizeler lütfedilmiş bir küçücük etinde
Daha ne hikmetler mevcut, Hâk-kın hidâyetinde

Kâh üst üste, kâh yan yana dizilmiş her bir taşın
Nasıl da uymuş, omuzlarının üstüne başın
Sanma sana faydası yok gözünden akan yaşın
Bin bir çeşit nimetlerle yoğrulmuş, dünya aşın

Eğilsen de düşmemiş tek tuğla, duvarından
Milim kaybetmemişsin o muhteşem ayarından
Öyle tasarlanmışsın, haberin yok şikârından
Zarardasın; ders almamışsan atalarından

Kulluk etmediysen şirk-tir, senin asıl niyetin
Görmek istersen, her zerrende mevcut, acziyyetin
Mülkün ne ki, ey mecnun? aşikâr dır, zaruretin
Aslına rücu edecek, topraktır akibetin

Binali; yoksa senmisin,bu alemde kalacak?
Gün gelince görev ehli can kapısın(ı) çalacak
Makamın karşında durur, bilsen hâlin nolacak! ...
Rükû-su yok, secdesi yok, namazın kim kılacak?