Ey İnsan! Şiiri - İsa Yılmaz

ey insan!
kulun, kölen olurum
ama
dostun olmam senin

ey insan!
konuşuruz belki
hatta dertleşiriz
ama
ruhumun kapılarını açmam büsbütün
dilimin ucundan dökülür sözlerim

ey insan!
belki dokunurum sana
ama
hiçbir zaman yürekten sarılmam
elini öperim belki ama anlına dokunmam

ey insan!
yürürüz belki aynı yolda
ama
adımlarımız hiçbir zaman bir birini tutmaz

ey insan!
belki severim bile seni
hatta aşık da olurum sana
ama
hiçbir zaman tapmam

ey insan!
sen beni kaybettiğinde
ben daha anne karnında bir bebektim
sanma o halimle olup bitenleri bilmediğimi

ey insan!
sen beni aptal zannettiğinde kaybettin
bir insan ne kadar aciz olursa olsun
ne kadar susturulursa susturulsun
ne kadar yok sayılırsa sayılsın
bir gün mutlaka konuşacaktır
sen beni işte bu gerçeği anlamadığında kaybettin

ey insan!
ben kendimi kaybettiğimde
sana delicesine aşıktım
ama sen beni kaybettiğinde körkütük sarhoştun
ayılmanı bekledim, gözyaşıyla yüzünü yıkadım
ama uyanmadın, ama yalandan gözlerini kapadın

ey insan!
sen beni numaradan sevdiğinde
aşkın bedelini ödemekten korktuğunda kaybettim…

ey insan!
ve sen her şeyi sahiplendiğinde
mülksüz Tanrıları oynadığında
seni pis bir sudan adam eden Allah’ı da kaybettin
ve artık koca bir hiçtin
sadece kendini bir şey zannetmekle avunuyordun

ey insan!
sen kendini bile unuttun
beni hatırlayacak değilsin
kusura bakma ama hiç umurumda bile değilsin

ey insan!
onursuzlaştırcaksa sevmek, sevmeyeceğim
yalan olacaksa mutluluklar, gülmeyeceğim
sahte olacaksa gözyaşları, ağlamayacağım
acı verecekse kalmak, durmayacağım

ey insan!
hadi gözlerini aç, yoksa çok geç olacak…