Ey İnsan Şiiri - Hamdi Bağcı

Ey aklında binlerce sual taşıyan,
Her soruyu bir kapıya,
Her kapıyı Yaradan’a götüren yol bilen;
Zamanın cilvesinden değil,
İç âleminin ıssızlığından
Acısına sarılan yolcu…

Ey gönlü,
Her karanlığı kendi ışığıyla arayan;
Yandıkça pişen,
Piştikçe arayan,
Aradıkça daha çok yanan insan…

Ne sorular senin,
Ne yalnızlık senin,
Ne de acılar…
Hepsi bir nefeslik misafir,
Sende konaklayan,
Ve sen, bazen hiçbir anlamı olmayan
Ey insan…

Boşluk hissin,
Hak’tan gelen bir çağrıdır içten içe;
Hoşluk hissin,
Gizli bir rahmet gibi dokunur kalbine.
Kazandıkların, kaybettiklerinle sınanır;
Duyguların çarşıya düşer,
Ama bil ki hiçbir şey satılık değildir—
Sınanan yalnız gönüldür.

Yabancılığın,
Dünyaya değil,
Kendinedir aslında.
Kâinata baktıkça O’nu görürsün,
Kendine baktıkça hiçliğini…
Ve taşlara sabrı öğreten
Bir matlıkla yürürsün yeryüzünde.

Ey insan…
Nefesinle gece açılır,
Sükûtunla sabah doğar;
Her adımın bir sır taşır.
Kimi zaman varlıktan geçersin,
Kimi zaman yoklukta irfan bulursun.
Kudretinle aczin,
Nûrunla gölgen
Aynı tende secdeye varır.

Ve bilirsin ki:
Anlamı aramak da bir imtihandır,
Bulamamak da…
Zira bazen yol,
Yolcunun gönlünde açılır;
Bazen de gönül,
Yolun ta kendisidir.

Anlamsız sanırsın her şeyi;
Oysa bu yokluk hâli
Seni O’na en yakın getiren kapıdır.

Ve sen,
Yoklukta var olan,
Susarak söyleyen,
Düştükçe hakikate yaklaşan,
Ne anlamında ne anlamsızlığında tükenen—
Hak yolunun yolcusu olan
Ey insan…