Ey İnsan Şiiri - Seydo Turğut

Ey insan bil ki;
hapsolmuşsun sonsuz bir taht’ta
ruhun çürüyor bir kelepçenin pasında
göz diktiğin taht altından da olsa
esaretindesin baktığının

kaf dağıdır bu yukarılar
yukarıdır, yine sonsuz yukarı

ey insan
baktıkça daha yukarı baksın geliyor
ve her seferinde son dediğin
bu yine son değildir, gözlerin bozulacak

göle ava çıktın bir balık için
oltanın ucundaki yemden fazla
balık istedin

ey insan
büyüdün büyüdün
ta çocukluğunda başladı büyüme hırsın
bilmiyorsun yaşlanınca öleceksin

musa’ya inandın
bir dağa çıktı indi
yokluğundan
döndüğünde gözünde bitti gitti

ey insan
cenneti istedin
bir elmaya
tanrına ihanet ettin

seni ki tanrına ihanet ettin / kuluna hayli edersin

uçmak istiyorsun
oysa kâinat yükseğinde değil yüreğindedir
kainatı kendine dar ettin
bu aşaığı korkusunun sonu yok
eğer yönelirsen yukarıda ki tahtlara bakmana gerek yok
bütün kainat yüreğindedir, bütün tahtlar