Ey Hayat Şiiri - Ömer Öztaş

kabul, bu çelişki benim
göğerdim
her eylül hüzmesinde koparak senden
ve inzal
tutunarak hüzün kelepçelerine
indim, yüzüm yere eğik,
ya bu aşk?
neresinde yaşamak
duvarlarına sarı
sokaklarına çiy düştükçe bir şehrin
kapılar kapalı,
bu camlardan yıldız kaymıyor neden?
neden soruyor o kadın yolunu
saatini kim unutmuş beş'te
işte aynı telaş
aynı fırtına
beni alıp gidecek yine.
kapalı ama gözlerim
ve duyuyorum
bir bulut kanatıyor benimle gökyüzünü
el yordamıyla yaşamak diyorum
bir zeytin dalıysa, aşina ellerim
koşuyorum sınır kapıları devrik
yüzüm çığlık, bakışlarım feryat
belki sevinç,belki hüzün, yine de
bellidir seni sevdiğim Ey Hayat