Ey Hayat Şiiri - Zeynep Koçar

EY HAYAT
Ey hayat,neden yükün hep ağır.
Hangi yolda yürürsem dikenlerin batar.
Bir umut ekerim fırtına kopar.
Gözlerimde sessiz bir ateş yanar.

Geceler konuşur,gündüzler susar.
Hüzün bir gölge gibi peşime düşer.
Kimi gün baharsın , çiçekler açar.
Kimi gün kışsın,yüreğim donar.

Ey hayat ,söyle bana nedir sırrın?
Kimine sevda ,kimine ayrılık yaşattın.
Gülüşler içinde sahte bir yüz mü yaşadın?
Her mutlulukta bir veda mı bıraktın?

Sen öğrettin bize kazanmayı.
Güçlü görünmeyi,hayata aldanmamayı.
Her düşüşte yeniden kalkmayı.
Kanayan yaralarımıza merhem olmayı.

Bir umut dedik düştük peşine.
Yoksa zamana mı bırakmalıydık çaresizce?
Çözmek için yıllar yetmez bize.
Çünkü bir daha dönülmüyor geriye.

Kimi zaman bir sözle kabuk bağladık.
Kimi zaman sessizliğe gömülerek,
Ellerimizle kırık kalplerimizi sardık.
Biz yine de düştüğümüz yerden kalktık.

Ne rüyalara sahne oldun ,ne de masallara.
Kimler sevdi,kimler kaldı yarı yolda.
Kimi konakladı demir attı limanlara.
Kimi de benim gibi pes etmedi,yıkılmadı sana.

24.03.2025