Ey Hayat. Şiiri - Tuncay Aytaç

Simsiyah bir gecenin içinde yorgun silahşör rolüne bürünmüş ruhum.
İsyan çığlıkları, bir yılan sinsiliğinde birikiyor içimde.
Temmuz sıcağının iç çekişlerinde bedenim.
Yaz akşamlarının parlak gök yüzü mutlu bir gülümsemeyi sunarken yılgın yol ayrımlarının köşe başı hikayeleri canlanıyor gözlerimde.
Siyah perdeler ardından görebildiğim ne çok şey var gecenin ruhuna gizlenen.

Beyin kıvrımlarından bir düzüne anı çocukluğumdan kalan her şeyi gözlerimin önüne seriyor.
Çocukça düşlerimin masum gülümsemelerinde maziye dönüşü kutluyor dudaklarım.
Alnımda zamanın kadranı son çeyreği gösterirken gözlerime dolan hüzün damlaları bir bir süzüyor zirvelerimden.
Yorgun silahşörlerin yenilgisi gibi her şey.
Son mermi alnımda patlarken siyah beyaz film şeridi şölen eşliğinde animasyonunu serecek önüme.
Ardımda kalanların kaygısıyla gideceğim belli ki ölüme.

Alaycı bakan gözlere gözlerimin nefreti gecenin karanlığında kinini kusarken ilerliyorum zifiri yollarda.
Ey hayat, beni ne kadarda çok sınadın zor yollarda.
Gücümü sınarken dizlerimde ki takat kesildi son kulvarda.
Korkakça yaşamak istemiyorum yollarında hayat!
Sırrına vakıf olamamanın ezikliği göz bebeklerimin yorgun düşlerine asılmış öylece duruyor.
Gecenin sihirli lambasından cin çıkarmanın yalanlarıyla avutuyorum kendimi.
Kendimin bile inanmadığı yol hikâyelerinde ne çok yaşanmışlık var.
Her şey zırhını kuşanmış öylece duruyor.
Benim ki bir ezilmişlik sahnesi işte.
Yenilgilerine mazeret aramanın işgüzarlığında.