Ey Hayat Şiiri - Mümine Altay

Ey hayat,
Kirli bedenimin enkazından kurtul!
Sayılamayacak kadar
Moloz yığını var...
Can çekişiyorsun be hayat...
Elimi uzattım işte!
Tutun ve kendini kurtar.

Kendine sormuşsundur:
Tutumsam da ne değerim var?
Ama senin de içinde bir hücre yığını atar.
Bilemem seni ne kadar insan yüzsüzce satar?
Lakin inadına yaşamak da var.
Evet, kaldı ve tutturmanı bekliyor.
Kara çıkarma ve hayat!

Olmazsa olmuyor; olunca çekilmiyor...
Başımız dertte desene!
Ne yalan söyleyeyim ki
Başta bu rahatsın ki hayat;
Başta yumuşak yastık sanki...
Her insanın vazgeçilmezi;
Kaz tüyü dolu sanki...

Belki de yanlış ne biliyor musun?
Şu, bu diye yadırgamak!
Bu yastıkta iyiyim ben, yadırgıyorum;
Hoş değil diğerlerine sarılmak.
Ama böyle de güzel mi ve hayat?
Kafaya dank edecek elbet.
Başını da şişirecek bulursun, daha çok sabret!

Bu yaşta böyleyim, düşün ne acı dost!
Hep yanımdasın ama vermedin hiç tat.
Seni dürüp gidiyoruz, bilmem nereye?
Bilmiyorum ama sonumuz hayır eylene...
Açıkçası gittiğim yol boşuna...
Kısacası: öyle suratsızım ki duvar saat...
Ne sürrealist keser ne de badana...

(12.12.2013)