Ey Hayat! ! Şiiri - Güney Sancar

Bir ayak sesinden ürken,
Ve ardına bakmadan kaçışan kuşlar gibiydik biz.
Hayatın verdikleriyle yetinemez,
Hep daha fazlasını isterdik,
Bu aç gözlülüğümüze kurban ettik sevgimizi biliyorum.

Ben senin bir tebessümünle mutlu olurken,
sen onu bile çok gördün bana.
Hayat demiştim adına, şimdi de diyorum ki,
Ey hayat ömrün artık beni yok saysın,
Çünkü sen benim ömrümün hayatı değil,
Artık tek bir nefesi bile olamazsın.

Hangimizin gücü var sevgiyle, onun yalanlarıyla başa çıkmaya?
Hangimizin sevgiden yüzü gülmüş?
Hangimizin sevgisi sonsuza dek sürmüş?

Avazım çıktığı kadar bağırıyorum ama,
Sessizliğimde boğuluyorsun değilmi?
Azıma gelen her şeyi söylüyorum ama,
Sen hiçbirini duyamıyorsun değil mi?

Ey hayat aslında yokum ben, ömrün beni yok saysın.
Çünkü artık sen benim sesimi değil,
Haykırışlarımı bile duyamazsın.

Ey hayat sen nerde, ne olursan ol,
Ben senin hayatından kocaman bir ömür çaldım,
kalan ömrün artık beni yok saysın.