Ey Hancı Uyan Şiiri - Serap Büyük

Ey Hancı uyan! bir kere de sen misafir ol
Gönül bahçemin baş köşesine
Uzan kollarımın yumuşak şezlonguna
Kutsal kitabın sözcüklerini fısıldayayım sevgiyle
Göz yaşlarım sevinçten şelale olsun
Islak kirpiklerim hurilerden öte

Gökyüzüne bir de benim bahçemden bak
Senin bahçende olmayan sevgiyi göreceksin
Kuşların nasıl da cıvıldadığını duyacaksın
Konacak asmaları olmasa da

Mırıldanmayacak şarkıları söyleyeceksin
Sevda üzerine ne yazılmışsa
Dudaklarının ucunda birbiri ardına

Uyan hancı vakit azalıyor
Genç ruhlarımız yaşlanan bedenimize sıkışıyor
Biz başka rolleri oynarken
Bahçemizin ışığı azalıyor

Gel misafir ol bahçeme
O tahta masadaki semaverden yudumlarken çayını
Ne maziden gelmediğini, nede antik olmadığını,
Hep yeniden ve yeniden heyecan verdiğini,
Hep kalabalık yalnızlığımın başköşesinde kendini
Göreceksin

Gençliğimin kılıfını çıkarıp atarken
Taşıdığım özlemle karışmış kırgınlığım hep içimde
İşte asıl maziden gelen.

Mana arama sözcüklerimde, düpedüz yazılmış gönlümün sesidir
Bir tek senin duyabileceğin
Bu kadar özgür, bu kadar rahat yazabildiğim
Bir tek sensin

Sıkıştırma duygularını bambuların sınırlarına
Benim bahçemden daha mavi daha güzel görünüyor gökyüzü
O eşsiz sınırsızlıkta

Ey hancı, benim gördüğüm senin hanında
Tapınağına saklanmış küçük bir çocuktu
Oyuncağı her an elinden alınacakmış gibi
Huzursuz, kıskanç, huysuz
Çocukça kıskançlığında tutkularına saklı
Dopdolu duyguları hep kapalı
Ama gözlerindeki ışığı saklayamadı
İşte benim gördüğüm o ışıktı
Kendini aydınlatmaktan bile korkan
Benim gördüğüm, beni uzaktan uzağa izleyen o gözlerindi
Başka şeyler söylerken

Mırıldanma sözcüklerini
Şöyle dolu dizgin özgürce söyle
Söyle ki bilinsin
Şimdi kaybedilen ne varsa elimizde
Kalan daha da fazla bizimdir
İster maziden, ister antik desen de
Tüm bunları kaybetmeme telaşı
Bir garip Serap işte

Kasım 1996