Ey Halkım Şiiri - Kanber İhsan Öcel

Sen benim güzel halkım
Üzerinde oynanan kumardan habersiz
Saf saf gidiyorsun ekmeğinin peşinden
Kalleşler ellerini oğuştururken
Güneş yine battı, üzerinden geçerek
Be derenin, kentin ve senin köyünün
Yarın farklı mı olacak sanıyorsun
Ya çocuklar?
Onların suçu ne neden
…Kahreden bir sevda dolaşıyor başımda
Doldum geldim yine
Kara gözlü yarin testisine
Kah yere vuruyor beni
Kah taç yapıyor başında
Uzun uzun esiyor dümdüz ovalarında
Hayasızca savuruyor
Ellerini her vuruşunda havada
Ben, ben, ben diyor
Bekle güzel halkım
Kendimizi böyle avuttuk ya
İşte her şey burada yatıyor
Eşeledikçe çıkıyor değil mi topraktan
Yağmur yağdıkça
Ellerinin çamuru da gider
Ya ayaklarında ki o kahrolası isteksizlik
Ya kendine olan güvensizliğin
Nasıl yeneceksin kendini
Korkutuyor değil mi seni
Sonrada duyduğun sonsuz pişmanlık
Ben buna yanıyorum
Buna üzülüyorum
Beni bu kahrediyor
Saçlarımı bundan yoluyorum
Bundandır benim asiliğim
Bu yüzden erken yatıyorum
Sabaha olan özlem bundandır
Sana uzanan ellerim bundandır uzun
Upuzun düzlükler
Tek şeritli yollar bundandır
Memleketimi saran alevler bundandır
Boğazımdaki gedik
Dolaşan ayaklarım
Sana olan biteni kısaca izaha kalkışım
Bundandır ey halkım
Sadece bundan

07 agustos 1997 Ankara