Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yürek sesinizi kutluyorum Mustafa Bey...ilhamınız bol, kaleminiz daim olsun...tam puanla saygılar.
Hiç kimseler sevdama sen kadar yakışmadı,
Bu gözler senden başka tutkulu bakışmadı,
Gittiğin günden beri yanarım alev alev,
Unutmaya çalıştım yüreğim yatışmadı.
Sevda düşünce yüreğe, başka biri o yüreğe giremez unutmaksa çok zordur..
Yar'a güzel bir sesleniş olmuş şiiriniz yüreğinize sağlıkMustafa bey,
Kutlarım sizi.....
BAŞARILI ÇALIŞMALARINIZ DAİM OLSUN.YÜREK SESİNİZ SUSMASIN.KUTLUYORUM KALEMİNİZİ...
TEBRİKLER YÜREK SESİNİZ SEL OLSUN
Ne güzel bir ilham, güzel bir yürek sesi, çok süper bir şiir
okuttun bize, tebrikler Mustafa bey. Başarılarınızın devamini
diliyorum. Sevgilerimle
Ey güzel yar nerdesin gözlerim arar seni!
Ayrılık hasretini artık yaşatma bana,
Sensiz bir boşluktayım yüreğim sorar seni,
Hasretimi duymazsan feryadımı duysana.
Kutlarım.
amin demek geldi içimden.....tebrikler...teşekkürler .......
Ey güzel yar nerdesin gözlerim arar seni!
Ayrılık hasretini artık yaşatma bana,
Sensiz bir boşluktayım yüreğim sorar seni,
Hasretimi duymazsan feryadımı duysana.
O feryatları yaşlanınca duyarlar gönül dostu ama iş işten geçmiş olur,emeğinize ve yüreğinize sağlık,bir şiirimi ekliyorum kabul buyurun
sevgiler
CANIM
Sana gelecek gücüm yok,
Yıllar yordu beni,yorgunum canım.
Kavuşacak hiç bir umudum yok,
Aramadın beni,sana çok kırgınım canım.
Bu sevdada,yalnız başıma yürüdüm hep,
Dizlerimde güç kalmadı,bitkinim canım.
Gençliğini başkalarıyla paylaştın,
İstemem artık,yaşlılığın sana kalsın.
Beni anladınmı şimdi canım.
Bundan sonrası nasıl olsa mezara yakın,
Gerisini kendimde bulurum,
Anladınmı canım,anladınmı canım....
25.3.2003 GÖNÜL ÖZDEMİR
Almanya- Bergkamen
e-mail
[email protected]
Bu yürek var oldukça onun için çarpacak,
Yaradan nasip etsin altın kalplı bülbüle
...
müdürüm elinize yüreğinize sağlık... ilhamınız bol olsun Rabbime emanetsinz...+10
KUTLUYORUM BU DEĞERLİ ÇALIŞMAYI
KUTLUYORUM YÜREK SESİNİZİ SAYGIMLA TAM PUAN
Bu şiir ile ilgili 38 tane yorum bulunmakta