Ey Güzel İnsan Şiiri - Tuncer Türkdoğan

EY GÜZEL İNSAN

Yine bir meçhule açmışsın yelken
Diyar-ı gurbete çık güzel insan
Islak kalbimize “Elveda! ” derken
Kurduğun sarayı yık gözel insan

Seni tanımaktı en büyük ödül
Soldu bahçemizi süsleyen her gül
Ah! Vakitsiz sustu o şeyda bülbül
Bu narin yüreği sık güzel insan

Gülüşün hayattı, bakışın huzur
Türkünde tat vardı, öfkende Munzur
İçinde bir çocuk-hınzır mı hınzır-
Beni bir çıkmaza sok güzel insan

Her nereye baksam senden bir anı
Bu göçmen gidişin yakar insanı
Dostlukmuş anlamlı kılan zamanı
Arada ardına bak güzel insan

Kalbin serin pınar,başında hale
Sensiz öksüz kalır bu çelik kale
Ateşimiz ellerinde meşale
Gittiğin burçlara dik güzel insan

Balyoz’un gıdası saygıyla emek
O; bir söz dökücü; sen çatal yürek
Deli gözlerinde saklıysa şimşek
Gecenin kalbine çak güzel insan