Ey Güllerin Gülü Şiiri - Şadan Yenişafak

İstanbul yar hüznünün eşiğinde
Gönlü hasrete düçar aşk beşiğinde
Ehlibeyt gülleri yola düşüyor
Menzile zamanın aşk güneşiyle

Bilemedik kadir bilmedik kıymet
Siz gönlümüze tac aleme ziynet
İstanbul nakşoldu hep ilmek ilmek
Zamanın sultanı Gavsı sani ile ks

Doymadık efendim doymadık size
Baharım bitiyor dönüyor güze
İçimi anlatmak yetmiyor söze
Varlığınız ümmete derman efendim

Sevda pınarı olup özüme düştün
Gülden yağmur olup közüme düştün
Sen bende her zaman ebedi düştün
Menziline varmaya yollara düştün

Şimdi bir buruk bir başka içim
Gönlüme sus deyip bastırır dışım
Sen bahar gibiydin sensiz hep kışım
Ey gülleri gülü ks hayırla gidin

Bilmezdim benimde dolarmış gözüm
Meğerse içimi yakmışta közün
Ruhuma şifalar olmuşta özün
Gidişinle anladım sultanım benim

Biliriz gitsenizde duanız bizle
Vuslata erilir o kutlu izde
Ehlibeyt sevdası o sırlı gizde
Nakışınız gönlüme derman efendim

Tüm alem feryatta çare arıyor
Gül neslin bin rahmet olup sarıyor
Gönüller aşkınızla nakışlanıyor
Saadetli asırdan uzanır eliniz efendim

Sus'armı bu gönlüm susarmı bilmem
O bir tek anlıyor sizdeki dilden
Ne zaman tutundum o kutlu elden
Ya rabbi deyişinize tutkunum efendim

Alemi sardınız gül dallarıyla
Onlar bize can oldu vefalarıyla
İstanbul süslenmişti gül nakışıyla
Gidişinizle içimiz buruk efendim