Ey Gül Şiiri - İlyas Memiş

Seninle başlar mevsim, açılır bahar ey gül.
Seninle huzur saçar, şenlenir dağlar ey gül.

Çiçek açar ovalar, süslenir bağ bahçeler;
Seninle coşar diller, mest olur nazar ey gül.

Yağmurlardır yaprağın dalından damlayan su,
Rahmettir rayihanı taşıyan rüzgâr ey gül.

Hicranından yas tutar, feryat eder bülbüller,
Sensiz kör olur gözler, gönüller yanar ey gül.

Sensiz ağaçlar diken, sensiz hayaller hüsran;
Sensiz köşkler virane, tahtlar tarumar ey gül.

Dolsa da park, bahçeler rengârenk çiçeklerle,
Sensiz koskoca kentler süslü bir mezar ey gül.

Açtığın her yer cennet, solduğun yer cehennem…
Bir kızıl çöldür ancak sensiz her diyar ey gül.

Kasım 2012