Ey Gül Şiiri - İlyas Memiş

Seninle son bulur kış, açılır bahar ey gül;
Seninle çağlar sular, yeşerir dağlar ey gül.

Çiçek açar ovalar, şenlenir bağ bahçeler;
Seninle coşar diller, mest olur nazar ey gül.

Yağmurlardır yaprağın dalından damlayan su,
Rahmettir rayihanı taşıyan rüzgâr ey gül.

Hicranından yas tutar, feryat eder bülbüller,
Sensiz kör olur gözler, gönüller yanar ey gül.

Sensiz yapraklar diken, sensiz ağaçlar çalı;
Sensiz köşkler harabe, tahtlar tarumar ey gül.

Dolsa da park, bahçeler rengârenk çiçeklerle,
Sensiz koskoca kentler süslü bir mezar ey gül.

Açtığın her yer cennet, solduğun yer cehennem…
Bir kızıl çöldür ancak sensiz her diyar ey gül.

Kasım 2012