Ey Gönül Anlaşılamayacak Derttesin

Ey gönül..!
Anlaşılamayacak derttesin içimde, duymadın,
O adını gönlümde yanar buldum, acımadın,
bahr-ıma gömülmüş bir zulmetsin sen gönül…
Sorma kahrının medanetini bu fakire,
Bilmezmisin ki vicdandaki cemalini gönül…
Yorulmuş bir hal aldım seninle yüreğimde,
Görmekten bıkmışsın adını bende ey gönül…
Sen ki, canların her derdine daim bir şifasın,
Canımı aldın derdim oldun sen zalim gönül…
Ne zormuş kalb-i tavafın suret-i sani’de,
Bir hal bırakmadın ki bu siret-i sani de gönül…
Ey gönül…!
Anlatılamaz bir dertsin sen bu ummanda,
Pir-i Payansın, sığmazsın sen tek surete gönül…
Şah damarımdan da yakin Nur’sun sirette,
Vehmi bol olan zulmet ehline dar gelirsin gönül…
Ne menem bir sırsın, dağı, taşı çatlatırsın,
Kalplere sıvanmış sırsın, perdesin bana gönül…
Ey gönül…!
Şu zulmani mezzalimin kaygısı olmadın ki,
Sinesinde adını duyunca, dize gelsin gönül…
Seni nereye anlatsam bana dert oluyorsun,
Sığmazsın bahr-ıma, başka mekanlar bul gönül…
Yıkılmadık bir mekan bırakmadın, tüm varlığı deştin,
Aşk’a yanan gönüllerde masum Aşığı yaktın gönül..
Bir Nur’sun ki, harabi sinelerde ışıldar cevherin,
A’malı gözlere zulmet oldun, görünmezsin ey gönül…