Ey gönül! Şiiri - Hikmetullah Yetkin

Ey gönül!

Nerden nereye gidersin?
Yaşayacakların,
Ne anlama geldiğini,
Öğrenmeden,
Nereye uçuyorsun gönül!
Sev ve az da olsa ses ver...
Durmak o kadar mı zor?
O kadar mı?
Çekinilmez.

Ey gönül!

Agorafobi olmak istemiyorum.
Sensiz ben bir idiotum.

Ey gönül!

Sensiz ne yaşamak
Ne de
Yaşlanmak ister bu can,
Bu hayal kırıklığı...
Dallarım,
Susamıştı yokluğuna...
Hayaller mekik çekiyordu,
Mahşer hütopyamda...
Sensiz ölmek istemiyordu,
Bu kefen,
Bu can...
Sadece sen vardın,
Anarşik kalbimde...
Sadece sensiz olmamaktı,
Bütün nedenlerim...
Sadece,
Sen ile hayallerimi kurmak istiyordu,
Bu gönül....

Ey gönül!

Toprakta kaybettiğim tüm yalnızlığımı,
Sana bahşetmek isterdim.
Seni sen olduğun için severdim.
Sen!
Bir gece vaktinde,
Yolunu kaybetmiş,
Bir kayık gibi düşünürdün.
Ben ise;
Kukla gibi seni süslerdim.

Ey gönül!

Gözlerin, gözlerimi tutuyordu,
Sen!
Gözlerini bırakmam için çırpınırdın,
Ben ise;
Kör oldoğumun farkında olmadan
Tozpembe görmeyi tercih ederdim.

Ey gönül!

Nerden nereye gidersin!
Neleri neye mal edersin.

Ey gönül!

Bırak artık bensiz günleri...
Bırak yalnızlığı...
Bırak kaybettiğin günleri...

Ey gönül!

İstanbul kadar muhazam.
İskenderun kadar derin,
Kalbim kadar ferrah ol artık...

Ey gönül!

Hayat,seni sürmesin!
Sen hayatı pervane et
Arkandan...

Ey gönül!

Bütün dertlerini,
Bulunmayacak kadar uzak,
Bir kutuya bırak...
Sensiz kalsın bütün nefesin...

Ey gönül!

Sensiz olmaz derim
Bu hütopyada...
Nedensiz olmaz bu dertlerim...