Ey gönül Şiiri - Tuncer Çelik

Dur dedim! durmadın, dinlemedin.
Bu sevda senin değil,ey gönül
Umutlanma demiştim, dinlemedin.
Kızdın bana da küstün; ey gönül! ..

Benim için rüya dedim bu sevda.
Ne yaparsan yap bulamazsın deva.
Karun kadar malı olsa,ne fayda.
Onada kalmaz ki bu dünya; ey gönül! ..

Bizden başka aşık olan mı yokdu.
Gönül yarası olup da ahımı çoktu.
Bendeki göz yaşı deli derya oldu.
Sendeki dertler ummanmı? ey ğönül! ..

Tarlamıydı arsamıydı, parselledin.
Ona gönlünde bir köşk mü verdin.
Ne kervanlar geçti oysa hanından.
Birine bile meyil vermedin; ey gönül! ..

Hayat dedigimiz iki kapılı handı.
Umutla yaşadıgım,sevdayla aşkdı.
Halden bilmezi ne diye yar belledi
Sevgi metahından geçmemiş ki; ey gönül! ...

Tazecik bir gül fanıydın bahcemde.
Daha goncası bile yoktu dalında.
Sankidört mevsim hepsi bir arada
Kara kışmıydı vurgun yedik? ey gönül! ..

Bir gün bize de gelecek ecel, istemezsin.
Kavuşamadık daha, bekle diyemezsin.
Şimdi bizim içinde bitmiştir son mevsim.
Üç beş arşın bez alıp gidelim; ey gönül! ..