Ey gönül Şiiri - İlhan Koruyucu

Şu zifir gecede yine misafirinim ey gönül
Ne boranlar ne fırtınalar koptu yüreğimde
Boyun eğmedim, diz çökmedim toprağında
Sevda türkülerinin üstüne az ağıt yakmadık
Usanmadık ayazında, pes etmedik azabında
Sevda şerbeti ılık ılık aktı içimize
Tadını aldık keyiflendik, alamadık hüzünlendik
Aşka inandık, terk edilmiş iklimlerde
Sevdanın ne başını bulabildik,
Ne de sondu mahşer-i vuslata tutkumuz
Yakamozda bir bir söndürüldü aşk ışıklarımız...
Sen terk ettin ben senden hiç vazgeçmedim ey gönül

İstersen prangaya vur, istersen çarmıha ger duygularımı
Yüreğinde kurdun sevda mahkemelerini
Yargısız infaz edersin en yüce hislerimi
Bir sevdanın acısıyla teknede yoğrulan bilir bir de Allah
Sevda kafesimizden uçtu gitti ömrümüz
Gökyüzü yedi rengini sergilerken şafağa,
Denizler divana durur, hazır ola geçer tüm martılar
Hummalı bir tadilatın izleri var sinemin en sarp menzillerinde
Ben yine sendeyim sevda yolcusu ey gönül

Feryat figan etsem de, çıldırsa da duygularım
Aşka gelmiş sazımla küslüğüm bitti bilesin
Kainatta tüm canlılar sükuta yönelir,
Bedenimde hasretle dolaşır tüm limanları sevgim
Muhtaçlığı oynarım yine son sahnesinde filmin
Son nefesimi teslim için sendeyim yine ey gönül

İlhan Koruyucu