Ey Gönül Şiiri - Nezaket Toraman

Sen kaderi ne sanmıştın ey gönül..
Yenemeyeceğin tek güç oydu bilmedin..
İnandın ona doğrudur sandın,
Hüsran ile bıraktı seni ey gönül..

Gönül sen defterini hiç açmamıştın.
Açtığın zamanda çok geç kalmıştın.
İnandıklarını kader sanmıştın,
Oysa bil ki senin dostun o değil.

Gidiyordun doğru idi yolun ona ne!
Neden sordun çıkmaz yolun ardını?
Bak gördün mü sana neler eyledi.
Boşa geçmiş harcadığın ömrüne.

Hep şairler gönül demiş tutturmuş,
Bilmezler mi o saraydır yıkılmış,
En canını açtıkların el olmuş,
Nedir senin aradığın ey gönül,

Duyguların ön planı aşarsa,
Gece,gündüz mutlu mutsuz geçerse,
Kader deyip seni çıkmaz ederse.
Kime nedir şikayetin ey gönül.

Bu yaşında aşık oldum sanırsan,
Yaşanmamış yıllarını ararsan,
Bir gün kendinle baş başa kalırsan,
İşte yendi kader beni de gönül.