Ey Gönül Şiiri - Ozan İlbey

Kulak asmadığın gönül kapında, gürzden
Yükselirken aşk naraları, titretirken ellerimi...
Görmez mi sanırsın ahvalimi, feryadımı?
Şah damarımdan daha yakın, olanı.
Nefesinden bir meltem sakinliği hasretimi.

Ah alır, şerre içerlenirsin; eyler gönül, avaresin.
Dizleri üzerine çökmüş, boynu kıldan ince bir çiçeksin.
Kumdan kalelerin içinde dünyan saklanır da neylersin?

Kıyısından tutunur, süzülür gam;
Var ile yok arasında noksan...
Terazinde şaşar, beşer gelgitte Araf'tan.
Lisanı dili geçmiş, lisan kendini arıyor insan.
Gönlüm, kabuk tutan sayfalara kanayan...

Özleminle, kollarında iki büklüm hüznüm.
Kirpiklerinden avuçlarına dökülüyorum;
Anne karnında unuttuğum huzurum,
Ateşler içinde yanan çocukluğumun,
Kül eden kimsesizliğim, suskunluğum...