Sen bu hayattan ne umdun ey gönül!
Ne umdun da ne buldun ey gönül!
Baharı görmeden hazan mı olur?
Ne tez gazel döktün, soldun ey gönül!
Pembe hayallerin suya düşünce
Ümit şişesini kırdın ey gönül!
Acılar sineni mekân eyledi
Boşaldıkça tekrar doldun ey gönül!
Her gün bir eleme yoldaş olursun
Kederden ne haz aldın ey gönül?
Her gün bir ayrılık çaldı kapını
Yine yapayalnız kaldın ey gönül!
Leylâ’nın aşkıyla çöllere düştün
Mecnun’dan da Mecnun oldun ey gönül!
Bu aşk seni yakar, mahveder dedim
Sonunda sözüme geldin ey gönül!
KIR ÇİÇEĞİ/1998
Kayıt Tarihi : 2.8.2020 12:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!