Ey Gönül Şiiri - Gül Yetimi

Ey Gönül!
İyi bil ki başkalarından kabul ve hürmet görmeyi ne kadar çok arzu edersen, onların tenkit ve dedikodularına da o kadar çok takılırsın.
Yalnız Hakk’ın (c.c.) rıza ve hoşnutluğunu gözet ki, başkalarından dolayı asla yaralanmayasın!
AŞK ummanına dalmayı mı arzularsın?
Nefsinin ayaklarını hele bir; şehvet, şöhret, makam, para pul zincirlerinden kurtar da öncelikle ummana ulaşasın…

Ey Gönül!
Sen mânâya mı bakarsın söze mi?
Mânâ her şuurda aynıdır ama söz dil sahibine göre değişir değil mi?
Sen Sevgilinin mânâsına mı aşıksın ismine mi?
Sen Sanatkâr’a mı aşıksın sanata mı?
Sen Leyla’nın da Leyla’sına mı aşıksın yoksa yalnız Leyla’ya mı, sen güneşe mi aşıksın yansımasına mı?

Ey Gönül!
İlkte son bulmaktır! Başlangıçta bitmektir AŞK!
Varlıkta yok, yoklukta varlığı bulmaktır
Aşk; ne hüzün, ne sevinç, ne de hülya…
Aşk, sahili olmayan uçsuz bucaksız bir derya!
Aşk ne Mecnun, Aşk ne Leyla
AŞK dediğin, yalnızca eşsiz yüce MEVLÂ!
Genç yaşta bana âşık olan, “Habibimdir” der Allahû Teâla (cc)