Ey....! Gönlü ummanlar el verin bana

Nasırlı ellerim kalemden yoksun,
Fukara gözlerim ilimden yoksun,
Şiir cümleleri dilimden yoksun,
İlim öğrenecek dil verin bana.

On kardeş içinde evde kalandım,
Üç koyun peşinde gezdim dolandım,
Ben dağda büyüdüm çayda sulandım,
Bir sonu görülen yol verin bana.

Vurdum dağa umur sırtımda yelek,
Kimi deli dedi kimisi melek,
Dağarcıkta kuru ekmek çökelek,
Deri sırma çarık,şal verin bana.

Keramet görmeyen ne bilir nebi,
Bir deli çavlandım, bir deli debi,
Dolaştım dağları deliler gibi,
Ummanda yüzecek sal verin bana.

Ben ki yüreğimde bir ateş yaktım,
Gönlümün gözüyle etrafa baktım,
Alevden taç idi boynuma taktım,
Bir mecnun misali çöl verin bana.

Nereden bilir ki bir deli çağan,
Kıblesiz bir aşkmış içime doğan,
Öğren diye diye ümüğüm boğan,
Hasret ateşinden kül verin bana.

Gözümde her zaman bir bulut vardı,
Belki sağanaktı belki de kardı,
Bir şimşek çaksaydı belki yağardı,
Gelin tutunacak dal verin bana,

Der ilhami kurun şöyle bir mizan,
Sizlerden öğrensin bu garip ozan,
Bir garip dilim var elim yok yazan,
Ey..! gönlü ummanlar el verin bana.