Ey Gece! Şiiri - Sinan Arslan

Yıldızların terkettiği ey gece,
Anlaşılan sende yalnızsın
Ay bile hilal şeklinde,
Elinden gelse o bile bırakıp gidecek
Boşver senin gereçeğin zaten karanlık
Hiçbiri olmasın yanında istersin bilirim
Sanki kendi ışıklarını saçıyorlar
Üstelik hepsi sana güneşi hatırlatıyorlar.

Hep neden imkansızdan gecer yolumuz?
Daha kestirmesi varken neden uzatırız?
Tek başına bir gece yalnızlığın emanetçisi
Sislerin içinde bir düdük sesi
Herkes derki gece bekçisi,
Bence aslında o sabahın habercisi

Ey gece hiç görmeden nasıl sevdin
Güneşin sevdalısı bir tek sen değilsin,
Bırak biraz dalgaları kendi haline
Hele şu fırtınalar bir dinsin,
Sular durulsun,
Ozaman belki bir çıkar yol bulursun.

Kendini yalnız hissetme
Karanlığınla kucakladığın bir çok gece var içinde
Sen Yüreği güneşe hasretlerin yoldaşı gece
Sen Anıların çeşitli sinemalarında gösterime girdiği bir şehir
Sen özlemlerin ekilip hasretlerin biçildiği,
Hasat zamanı belli olmayan bir tarla.
Sen Zamansız yağan ve insanı apansız yakalayan eylül yağmuru
Sen Bir çok umudu eriten katran karası gece
Çölde kuma hasretliğin gibi güneşe hasretliğin
İçinde ama ulaşamıyor göremiyorsun.

Işte yine sonun geliyor,
Sevdiğin ışığıyla seni siliyor
Sesin çıkmıyor sessiz iç çekişlerin içine hapsolmuş
Gözyaşlarını silecek kimsen yok
Kusura bakma bende terketmek zorundayım
Ama Yine buluşuruz nasıl olsa
Sen güneşe hasret yalnız, ben seninle yapayalnız.
İkimizde aslında aynı kumsalda,aynı vuslatı bekliyoruz

Güneş tutulur bir gün belki kavuşursun sen
Ben kavuşamam inan kederimden ölsem…

05.04.2004 5:15