Ey Gafil Şiiri - Kudret Kobal

ey aşktan nasibini almamış gafil
aşk ateşinde yanmayı
kora el basmak sanıyorsun
sanma

yürekteki tek bir yarayı
onlarca bıçak kesiğine eş tutuyorsun
tutma

gafil

gözlerden akan yaşları
çöle düşen yağmur bereketi sanıyorsun
sanma

içte kopan fırtınaya
okyanus dalgası diyorsun
her aşk arzusuna
geçer heves diyorsun
deme

gönüldeki kıpırtıyı
kanat çırpışıyla eş tutuyorsun
tutma

aşk uğruna helak olmaya
ölü toprağına girmek diyorsun
deme

ey bahtsız mutsuz gafil
hiç bir şeyden ders almıyor
aşkı tanımıyorsan
suskun bir bülbül ol
ol ki
aşka toz konduran
laf yetiştiren olma

barut ile ateş olmayı göze alamıyorsan
tayin ile pekmez
kızarmış ekmeğin üstünde
tereyağı ile ayva reçeli olup eriyemiyor
onunla bir tek beden bir tek ruh olamıyorsan
ve bu sözlerden hiç bir şey anlamıyorsan
sus
aşktan anlıyormuş gibi yapma
sus sus ki
aşkın tadını kokusunu bozan olma

kaçırınca gözlerini
bakınca içinde kaybolan ışıltıyı özlemiyorsan
bırakınca ellerini
tutunca avucunda sönen ateşi hissetmiyorsan
uzaklardayken yokluğunu
yanındayken yalnızlığınla
onu sevmeni özlemiyorsan

sus
bana aşktan bahsetme
sus sus ki
aşka toz konduran
laf yetiştiren olma