Ey Felek! Şiiri - İbrahim Halil Demir

Ey felek!
Elini çek artık yakamdan!
Yeter vurdun beni hep arkamdan.
Karanlık çıkmazlara soktun.
Ettin beni evim barkımdan.

Ey felek!
Gün göstermedin hiç bana.
Tarifsiz ağrılar soktun bu cana.
Dörtnala koştun ha bire peşimden.
Manidar eza ve cefa çektirdin yardan yana.

Ey felek!
Çelikten nalladın rahvan atın düştün ardıma.
Dost bildiklerim bile gelmedi yardıma.
Gül sevdalısı şakıyan bülbüllerim vardı.
Uğursuz baykuşları tünettin gül ağacıma.

Ey felek!
Belli olmuyor önün, arkan, sağın, solun.
Zifiri karanlıklara çıkar her daim yolun.
İstemezsen hasret bırakırsın gülmeye.
Belli olmaz hiç bir zaman boşun dolun.

Ey felek!
Genç yaşımda bakar kör ettin beni.
Daha cenge çıkmadan paslandırdın kılıç ile yeni.
Ne kadar yalvarıp yakardıysam da,
Eşit tuttun bilen ile bilmeyeni.

Ey felek!
Ne yaptıysam bırakmadın alayım derinden hat bir nefes.
Uçurdun bülbüllerimi boş kaldı kafes.
sen sen oldun iki yakamı getirmedin bir araya!
Ama Hayatın alasını yaşattın hasımlarıma enfes.

Ey felek!
Ağlatmaktan yaş kalmadı didelerimde.
En korkunç kâbusları yaşattın gecelerimde.
Bulanık azgın sularda pusulamı kaybettirdin.
Çarnaçar oldum şaşırıp kaldım neticelerimde.

Ey felek!
Yorulup bitap düştüm seninle cebelleşmekten.
Tükürük kalmadı dilimde dert bilmeyenlerle dertleşmekten.
Kılavuzlarım birer birer terk edip gittiler beni.
Yoruldum olur olmaz yerlerde, ona buna laf yetiştirmekten.
15/ Ocak/ 2017