Ey fani Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlıer

Ey fani.

Ey fani!
Ben benim deyip’ de, övünme kendinle.
Gün gelir sen de çaptan düşersin, şaşarsın haline.
Yemini kaptıran kumru olur bakarsın, boynu bükük güvercine.
Ve üzülürsün.
Düşer başın, yan yatmış omzunun üstüne.

Ey fani!
Hani nerede örnek aldığın, zenginliğiyle övünen o Karun.
Nerede şu Babil in, asma bahçeli sarayları altından konakları
Sen sarayım var dersin övünürsün.
Bak, şöyle bir etrafına!
Ne Karun kalmış, ne Babil in asma bahçeli konakları
Ören olmuş ortada yok sahipleri.
Sen hala, cebini doldurmakla meşgulsün.

Ey fani!
Git bak, şu mezarlıklara.
Yatacak yer bulamazsın, bu gün ölsen kendine.
Kucak kucağa yatar gibi yatmakta, bu dünyayı beğenmeyenler.
Kiminin başında iki mermer
Kimininkinde taş bile yok, garipliğinden.
Amma var olan yatağı topraktan yorganı topraktan hepsinin.

21 Nis. 18
Ahmet Yüksel Şanlı er