Neşemi kaybettim. Sahte de olsa, umuda aralanan kapıya gülümseyen kahkahalarımı yitirdim. Aydınlık gündüzlerin mumuna döndü, değersiz ışığı; gün gülüşlerin. Saklambaç oynarcasına kısılıyorum; köşe bucaklara, en karanlıklara…
Yakmayın lambaları, Söndürün kandilleri! Açmayın perdelerimi! Işığa tahammülü yok gözlerimin, alıştım kararmalarıma; alıştı, güneşe yön çeviremeyen gözlerim. Hep yeşil sandığım fistanımın, rengi yokmuş meğer. Yalan bakıyormuşum gerçeğe, duyuyor musun dostum? Kara bir güne el sallarken; yatağım, mutluymuş bensizliğinde; yastığım. Hasret tütsüsüyle yandığım özlemim, odam: kilidini vurmuş bensizliğinde, bana… Unutulmuşum… Oysa her an içimi kemiren, unutamadığım çocukluğumun hatıralarında dahi, izleri varken… Gözyaşlarımı paylaştığım yastığımda, gizlerken özlemlerimi: Anneme, babama, kardeşlerime, arkadaşlarıma; hasretimi: İşte şuramda, göğsümde; parlıyor yanan sancısı. Az evvel gülümseyen sevgili, benim değil; daha bir gün olmadı, ben gideli sefere… Unutulmuşum Ey Dostum, Neredesin? Yüreğimde unutamadıklarım tarafınca, dostluğumda bırakmadıklarımca; vurulmuşum. En çok da yakınırım, yanıklarımda olamayışında, Ey Kardeş bellediğim nur yüzlü Dostum! Görme yazdıklarımı, unutulmuşum!
Kefene sararken bedenimi; İşte, Oracıkta Unutulmuşum! Ne yüküme ilacın; Fatihaların, dokunur göğsüme ne de acı zulümde vurulan yüreğimin serzenişine, gözyaşların serper yağmur gibi rahmetinden. Ey Dostum! Oysa ben yıkılışlarında, uykusuz gecelerimi bilirim. Gün doğsa da seninle kararmalarımı bilirim. Sen bile uyurken acılarında, uyuklamalarında, sayıklamalarında, ruh gibi nöbetimi bilirim.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta