Ey Dost!
Sen yetim karanlıklarımın güneşi
Duyuramadıysam derinliklerimdeki çırpınışı
Anlıyorum dilindeki kimsesiz serzenişi
Kim bilir hangi azgın dalga aldı yanından
Yüreğine emanet şefkati canından
Mirası mevcudiyetinden bizar kaldı dost hanından
Hangi doğru bildiğim yanlışlarım
Hangi cefalarıma akıttığım yaşlarım
İşkil koyduysa yarenim… Sanma tekini bağışlarım
Yaşamın tek dişli vahameti
Flulaştırdıysa dost dediğin bendeki ebedi asaleti
Oy ki oy dünyaya… Neyleyim ben fani saltanatı
Tebessümüm doğmuyorsa uzak dağlara
Yağmur da düşmesin kadehimdeki bağlara
Ne lazım nefes… Dostun hatırından yoksun sağlara
Bilirsem kursağımdaki gıdanın sendeki tokluğun olduğunu
Kalbim taşıdığı o ışıltılı aydınlığı arkadaşlığından aldığını
Unutmam ki yokluğumun ıraklarda ağıtlar çaldırdığını
Bıraksam artık… Yaşasın herkes düğünle bugünü
Boş versem… Âlemin aldığım karşılıksız çeklere güldüğünü
Öldürür beni de… Duyarsam dostumun bensiz öldüğünü
(Antalya – 21.09.2009 – 09:46)
Kazim UZUN
Kazım UzunKayıt Tarihi : 21.9.2009 10:08:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gözlerin buğulandıysa dağların ardında Derin bir sızı bırakır hemderdinin bağrında
O ŞİİR SEVEREK OKUNUYOR....TEBRİKLER ŞAİR ARKADAŞIM
BAŞARI TEMENNİLERİMLE KUTLUYORUM
KALEMİNİZ VAROLSUN
SELAMLAR
Bütün mesele orada ...
Ya karşılık bekleyen duygu ve değerlerin çeşitleri çoğaldı. ya da dünya çok geride kaldı ...
Güzeldi sayın Kazım Uzun, kaleminize, yüreğinize sağlık ...
Serçenin gözyaşından bir damladır
HÜZÜN SENDEN VE YÜREĞİNDEN IRAK OLA CANNNNNN
TÜM YORUMLAR (5)