Ey Diyarbekir Diyarbekir 9

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, geceleri asumanımı süsleyen, pırıl pırıl parlayan yıldızlar, zemherilerde beni ısıtan güneşimsin,
Sen, tam kıvamında pişmiş, tadına lezzetine doyulmayan, en helal ekmeğim ve aşımsın,
Sen, en sıkıntılı günlerimde, beni teselli eden, sırlarımı paylaştığım, can ciğer olduğum arkadaşımsın,
Ve sen, Güneydoğu'da, parmakla gösterilen, yüzlerce medeniyetlere beşiklik etmiş doğup büyüdüğüm, en güzide en nadide sıla ve vatanımsın.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, su gibi, hava gibi, toprak gibi aziz, fikri güzel gönlü güzelsin.
Sen, hamravat suyundan içmişlere, aşını ekmeğini yemişlere, çok özelsin.
Sen, kop koyu mürekkeplerle, günlüklere yazılan, en manidar visallersin,
Ve sen, bir anlık firakında, ekmeği elinden alınmış çocuklar misali gözyaşları dökensin.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, zifiri karanlıklardan sonraki, en aydınlık anlarsın.
Sen, seveni sevdiğine kavuşturan, dolu dizgin dörtnala giden, rahvan atlarsın.
Sen, sevgi ve muhabbet sancağını, özgürce dalgalandıran, başı dumanlı karlı ulu dağlarsın,
Ve sen, bire bin veren, bereket simgesi, nadasa bırakılan tarlalarsın.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, upuzun ayrılıklardan sonra, visallerde yaşanan, sevinç ve sevgi gözyaşlarısın.
Sen, yazın Ağustos'unda, hararetleri dindiren, kalaylı su taslarından içilen buz misali sularısın.
Sen, insan gibi insan olanların yaslarında günlerce konuşulan fikir ve gönül güzelliğisin
Ve sen, uzakları yakın, yakınları uzak eden, dümdüz güllü çimenli yollarısın.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, aş ve ekmeğime, lezzet üzerine lezzet katan, tuzumsun.
Sen, bu emanet can, bu tende olduğu müddetçe, bana çok lüzumsun.
Sen, beni ayakta tutan, hayata dört elle sarıldığım, ve beni ben yapan en güzel
umudumsun.
Ve sen, bismillah diyerek yediğim, en helal tamamlarım, ve içimine doyulmayan hamravat suyumsun.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, derinden en rahat soluk alış verişlerim ve en düzenli nabız atışlarımlarımsın.
Sen, zalimlere, vicdansız ve namussuzlara, celalli ve haşin bakışlarımsın.
Sen, asabileştiğimde, içten pazarlıklı olanlara şimşek gibi çakışlarımsın.
Ve sen, gönüllerin kin ve husumet, adavet duygularını kökünden koparışlarımsın.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, çatlamış kurumaya yüz tutmuş, gönül tarlalarını sulayan, çok berrak ve coşkun akan pınarlarımsın.
Sen, neşe ve sevinç dolu en mutlu yarınlarımsın.
Sen, gül sevdalısı bülbüller misali harlı şakımalarımsın.
Ve sen, başı dumanlı ulu dağların doruğundaki, henüz kirlenmemiş karlarımsın.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, beni cennete götüren, rahmani yollarda, en mahir kılavuzumsun.
Sen, dört mevsimin yaşandığı, eşi benzeri olmayan, yalancı cennet yurdumsun.
Sen, ben yaşadıkça, iki cihanda da beni mahçup etmeyen, güzel ve yumuşak huyumsun.
Ve sen, yedi düvelde konuşulan şan ve şöhretiyle dillerden düşmeyen medeniyet abidesisi şehrimsin.

Ey Diyarbekir,Diyarbekir!
Sen, benim tutan ellerim, görülmesi gerekenleri gören, sevda sürmeli gözlerimsin,
Sen, ben yaşadıkça asla ve asla bozulmayacak olan özlerimsin.
Sen, mert ve yiğitlerin meclisinde verdiğim, namus ve şeref sözlerimsin,
Ve sen, yerin göğün sahibi şanı yüce Yaradan’a ve Habibine olan aşk ve sevdalarımsın.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, benim yüzde yüz sana sevdalı, iyilik ve güzellik abidesi gönlümün, taşımaktan haz aldığı barlarımsın.
Sen, gördüğüm rahmani rüyalardan sonra ki, tarifsiz sevinç ve neşelerimsin.
Sen, şifasız gibi görünen yaralarımı, tertemiz havanla hemen iyileştirenimsin.
Ve sen, yorgunluklarımı giderdiğim, duygu ve düşüncelerimin sevgi ve muhabbetlerisin.

Ey Diyarbekir Diyarbekir!
Sen, henüz yazılmamış ve yazıldığında haddinden fazla duygu yüklü en uzun şiirlerimsin,
Sen, en yanık ve tam makamında söylediğim, şarkı ve türkülerimsin.
Sen, asırlar önce inşa edilen, medarı iftiharımız ve sanat abidesi olan on gözlü köprümüzsün.
Ve sen, şarkı ve türkülere konu olan, Dicle nehrinin bazen boz bulanık bazen de sessiz ve coşkun akışısın.
04/ Eylül/ 2018