Ey Dil Şiiri - Kemal Berk

Ey dil
Ey dil, sen niye ateş gibisin böyle?
Anlat derdini, söyle bize,
Nedir bu hırsın, nedir bu derdin?
Başından çıkıyor, kıp kızıl bir duman
Ateşin başı, belki de hasısın sen
Bitmeyen tükenmeyen cahilin harmanısın
Harlamak isteyen ateşi, kullansın şu dilini
Bitmeyen bir servetsin zalimin elinde sen.
Kızdığında yakar yıkar yok edersin her yeri.
Yandıkça yanarsın, sonra kül edersin yüreği
Kiminden ırmak gibi akıtırsın gözyaşı
Fırıldak gibi döner, döndükçe çıkar sesin.
Islık gibidir nefesin
Kandırır nice güzelleri, nice yiğit başları
Ağlatır, sızlatır, döktürür gözyaşları.
**
Oysa!
Ne yiğitler vardır. Kullanır çok ustalıkla seni
Sözü özünden alır, yansıtır dilene
Parlatır gönülleri
Güldürür yüzleri
Yılanı çıkarır deliğinden
Dolunayda ki güzelliği hatırlatır
Güneşte parlayan alevi
Değdiğin her yeri parlatıp nur'unu mu yayarsın?
Rengârenk güller açar gönülde
Kiminde nur'a çevirirsin
O parlaklık kalbe vurur
O güzellik yüzde gurur
O güzellik kırmızı gülde son bulur.

Kemal’eren/Kemal Berk.