Ey Deli. Şiiri - Zülfikar Yapar Kaleli

O dedi ki:
Unuttum adını Zülfikar'mıydın?
Uzattım elimi orda var mıydın?
Fark etmedim düşman mıydın, yar mıydın,
Yüreğine sevda binsin ey deli....

Ben de dedim ki:
Sen unutsan bile ben unutmadım
İnan ki dilimde mahyadır adın
Yar deseydim olur muydu muradın
Sultanlar köşkünde ünsün ey deli....

O dedi ki:
Ne sarayda gözüm ne de köşkte var,
Şu kâinat bana geliyorken dar,
Zemheride üstüm döşenince kar,
Gece ortasında günsün ey deli....

Ben de dedim ki:
Kâinat yok ile var arasıdır
Sevgi sultan ile yar arasıdır
Kar altında ışık dar arasıdır
Yaman şu gönlüme sönsün ey deli....

O dedi ki:
An olur gönlüne ararsın derman,
An olur sevdaya yazarsın ferman,
An olur içerden dersin el-aman,
Çektiklerin Kays'a dönsün ey deli....

Ben de dedim ki:
Arzunun, Şirinin, Leyla’nın, yüzü
Kereme kambere söyletmek sözü
Ay serdim düşüne unuttun bizi
Melek suretinde cinsin ey deli....

O dedi ki:
Dört Melek'le açıp benim aramı,
Vazgeçmek mi gerek, vuslat haram mı?
Ruhumu kanatan gönül yaram mı?
Bu aralar deşme, dinsin ey deli....

Ben de dedim ki:
Kesildik biçildik yere döşendik
İki sözü üç etmekten üşendik
Belki de haklısın demedik dik dik
Gönlüme köz koydun yansın ey deli....

O dedi ki:
Artık bana deli desen yeridir,
Duygularım yıllardan çok geridir,
Bir ateş ki, buzulları eritir,
Gönlüne dumanı sinsin ey deli....

Ben de dedim ki:
Birlik varken iki dedik dışlandık
Bulgur olduk bir kazanda haşlandık
Sen orada ben burada yaşlandık
Şimdi bana inme insin ey deli....

O dedi ki:
Zamansız gürleyip, zamansız estik,
Çamburnu yolunda beraber gezdik,
Şimdi tüm sözlerin önünü kestik,
Ayrılığa sebep, sensin ey deli....