Ey Deli gönül Şiiri - Nuh Comba

Gönül bazen debil destek öyle bir gider ki,
Kontrolden çıkmış yüklü bir vasıta gibi,
Bazen de öyle bir asaletle kalır ki,
Köklenmiş çınar gibi, çam gibi,

Kaldıkça güzel yanı ortaya çıkar
Sallanır bir gül gibi, kardelen gibi
Artık onun sallanmasına, hışırtısına, muhtaç
Dalına konan, arısına, bülbülüne, kanaryasına
Sevdalar taşıyan, rüzgârına, yeline hasret

Bazı gönüller gelgitleri yaşarlar,
Sorumsuzca etrafına bakınmadan
Hep sana hasret, adeta nefesi gibi,
Hayat gibi, su gibi, bedendeki can gibi,

Bazı gönüller gününü gün etmek ister
Aynı senin yaptığın gibi...
Bir anda silip, insanları attığın gibi

Ama seni anlayamadım be ey deli gönül...
Bir anda öyle bir gittin ki, kuş gibi, yel gibi
Hemde sormadan, çok uzaklara gittin el gibi…

Demek ki gidişler, bitişler böyle oluyormuş
Ne deyim sana ey deli gönül, sana müstahak
Gidenlerle gidilmiyor, ağlayanla gülünmüyor,
Ölenlerle ölünmüyor amma, amması var işte

İşte ben öyle bir gönül isterim ki.
Ne gitsin, nede bitsin, ne silsin…
Gül, verince sevinmesin, dikenime üzülmesin
Diken güle sahip, gül bülbüle ait,
Bülbül güle hasret, gül dikene haşmet.
Sevgilerimle…

Nuh Comba