Ey Çocuk.. Şiiri - Ömer Çavuşoğlu 2

Bir varmış bir yokmuştan bile önceydi.
Ne ezel vardı geçmişe dair, ne de öngörülen bir ebed..
Nuruyla kuşatmışken kainatı Yaratıcı,
O nurdan başka bir şey yoktu beş duyuya hitap eden.
İşte öyle bir zamansızlık silsilesinde,
Nasıl ve ne şekilde girdiysen hayatıma artık;
Girişini unuttum da çıkışını unutamıyorum.
Şu pervasız gidişine katlanamıyorum.
O nasıl bir gidiş ki ölüm sanki çaresiz,
Yaşam sana çok uzak; anlayamıyorum...

Allah dostluğu yaratırken en çok senden ilham almış olmalı.
Ve onunla halk etti İbrahim 'ini...
Ha İbrahim ha Sen, pek fark etmiyor benim için..
Terk ettiğin dünyaya iz bıraktım senin için .
Var olduğun zamanda hayat var mı benim için.
Bitmeyen bir telaşa kapılırken senin için.
Hiç mi düşünmedin sen, biz yanarken için için...
Şimdi Abdür Rahimsiz, Hayat Nur'suz, bense Halil'siz kaldım...

Artık ne yana dönsem sen varsın...
Gökteki yıldızlar sen, rahmet taşıyan bulutlar sen.
Sensin başakta büyüyen, bereketli topraklar sen.
İlhamından taşıyor ruhumun derinleri,
Coşkun akarsulardan denize dökülen sen.
Ben seni kalıplara sığdıramam arslanım!
Ölçü sensin, uyak sen, kafiye sen, şiir sen.
Her yeşil renge hayat veren sensin.
Her gün doğan sensin, sabah sensin, umut sen.
Yaşadığın her yere kokunu bırakmışsın.
Silifke sensin, Konya sen, Erzurum sen, İzmir sen...

Zamanla pek aram yok, artık günleri karıştırır oldum.
Lakin her saate baktığımda;
Gidişini gün, saat, dakika hemen hesaplıyorum.
Unutursam eğer beni de hatırlamayın.
Senden ders almayan tarih bile utansın.
Takvimler, zamanlar, ajandalar utansın.
Kazıyorum ismini evrenin her yanına,
Tabiat ve gökyüzü, coğrafyalar utansın.
Seni unutturacak zaman denen mevhumdan,
Mevsimler, asırlar, karanlık çağlar utansın.
Seni bulamayınca sonsuzluğa sığındım.
Bölgeler ve şehirler, tüm mekanlar utansın...

Herkesin içinde bir çocuk vardır.
Benim içimdeki çocuğu ise hep sendin hayatta tutan..
Ben ne zaman öldürsem sendin onu dirilten.
Çicek gibi sabırla ve mutlulukla büyüten.
Aklımdaki belirsizlik savaşırken benimle;
Sendin bana sevgiyle hep şarkılar söyleten.
Kulağımda uğuldar sızlayan yorgun sesin,
Var mı şimdi bunları şu ruhuma dinleten?
Çocuk kalmak veyahut büyümekse niyetler,
Tüm bu anlamsızlığı zihinlerde inleten.
İşte buydu senin o paha biçilmez yanın.
Bir dilek denizinde gönülleri titreten...

Senden bize fikirlerin kaldı artık.
Göklerde yankılanan kutlu paylaşımların..
Sözlerin kaldı, birde masum tebessümün..
Kalk bir daha gül bana canıma minnet olsun!
Bana o her gülüşün ruhuma hizmet olsun!
Gözlerim gözlerine bakmaya kıyamazken;
Seni hep hatırlamak zihnime nimet olsun!
Bilmezdim ben hiç seni böylesi hüzün ehli,
Hüznün tüm yaşantımı süsleyen hikmet olsun!
Sen bu kadar duyguyu tek başına yaşarken,
O duygunun her biri kabrine kıymet olsun!
Ve ey çocuk dinle bak şevkle haykırıyoruz:
Hakkımız sana helal, mekanın cennet olsun!...

2025